تاثیر کشش ایستا، پویا و ترکیبی بر لاکتات خون و کوفتگی عضلانی تاخیری ناشی از اجرای یک جلسه تمرین حاد پلایومتریک

مقدمه: هر چند تمرینات پلایومتریک ماهیتا آسیب رسان هستند، اما به دلیل اهمیتی که دارند می توان از روش هایی مانند حرکات کششی برای کاهش خطر آسیب های بالقوه آن استفاده کرد. هدف: هدف از این تحقیق، بررسی و مقایسه تاثیر کشش-های ایستا، پویا و ترکیبی بر لاکتات خون و کوفتگی عضلانی تاخیری به ترتیب، بلافاصله، 24 و 48 ساعت پس از اجرای یک جلسه تمرین حاد پلایومتریک است. روش شناسی: 46 پسر تمرین نکرده با میانگین سنی 1.05±16.62 سال، قد 5.64±169.89 سانتی متر، وزن 5.04±56.73 کیلوگرم، و نمایه ی توده ی بدنی 1.64±19.72 کیلوگرم بر متر مربع؛ به طور تصادفی در یکی از گروه های کشش ایستا، پویا ، ترکیبی و بدون کشش قرار گرفتند. پس از اجرای 1±7 دقیقه حرکات کششی توسط گروه های کشش، پروتکل تمرین پلایومتریک توسط همه ی گروهها به طور مشابه اجرا شد. لاکتات خون قبل و بلافاصله پس از تمرین؛ و کوفتگی عضلانی قبل از تمرین، 24 و 48 ساعت پس از تمرین با استفاده از پرسشنامه 10 امتیازی رابینسون سنجیده شدند. آزمون های t وابسته، تحلیل واریانس(anova) و توکی در سطح معناداری 0.05> p، جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها مورد بهره برداری قرار گرفتند. هرچند غلظت لاکتات خون در هر چهار گروه پس از تمرین، افزایش معنی داری را نشان داد، اما این افزایش در گروه کشش پویا به طور معنی داری در مقایسه با گروه بدون کشش، پایین تر بود (2./.p=). کوفتگی عضلانی تاخیری 24 و 48 ساعت پس از تمرین نسبت به قبل از آن، افزایش معنی داری یافت. تفاوتی در کوفتگی عضلانی آزمودنی های چهار گروه، 24 ساعت پس از تمرین مشاهده نشد، اما 48 ساعت پس از تمرین این شاخص در گروه کشش پویا بطور معنی داری پایین تر بود (1./.p=).نتیجه گیری: به طور کلی، در مقایسه با کشش ایستا و ترکیبی، استفاده از کشش پویا قبل از تمرین پلایومتریک با تولید لاکتات خون و کوفتگی عضلانی کمتری همراه خواهد بود.